Muziekblogging like it's 2007

Categorie: Albums Pagina 1 van 3

Corridor terug met prachtige plaat “Mimi”

Afgelopen week verscheen met Mimi het vierde album van de Canadese en in het Frans zingende gitaarband Corridor. Het is de opvolger van het uit 2019 komende Junior, hun debuut op het befaamde Sub Pop label. Mimi is een prachtige plaat die verhaalt over ouder worden en het ontdekken van nieuwe aspecten van het leven, doordrenkt met een overvloed aan nieuwe energie en levenslust. Uitstekende songs zoals Jump Cut, Porte Ouverte, Caméra en Mounir Demain (dat zanger/gitarist Jonathan Robert schreef na het afsluiten van een levensverzekering) behoren tot het beste werk dat Corridor in de afgelopen tien jaar heeft afgeleverd.

YouTube player

Mimi is een aanzienlijke sprong voorwaarts, mogelijk mede dankzij de uitgebreidere tijd die de band aan dit album heeft besteed in vergelijking met haar haastiger voorganger. Het viertal trok zich in de zomer van 2020 terug in een huisje om zich bezig te houden met het soort creatieve experimenten dat zou leiden tot de uiteindelijke creatie van Mimi. “We gingen daarheen om te schrijven, en veel ideeën kwamen voort uit die retraite,” vertelt zanger / bassist  Dominic Berthiaume. “We eindigden niet met nummers, maar met ideeën, dus het resultaat is een collage van ideeën.” Digitaal en vanaf afstand knutselde de band de afgelopen jaren verder aan de liedjes. Noodgedwongen, de pandemie legde beslag op hun repetitieruimte, maar ook een gevolg van het feit dat Corridor meer dan op eerdere platen ging leunen op het opnemen van elektronische texturen. “Lang identificeerden we ons als een op gitaar gerichte band, en het doel van dit hele album maken was om daarvan weg te komen,” vertelt Berthiaume. “We moesten uitzoeken hoe we nieuwe nummers konden maken zonder samen te spelen. Dat was soms ingewikkeld.” Uiteindelijk is het wonderwel gelukt, mede dankzij multi-instrumentalist Samuel Gougoux, die een achtergrond in elektronische muziek heeft en inmiddels full-time bij de band zit, na eerder bij te hebben gesprongen voor live optredens. “We hebben ons simpelweg gericht op het maken van een plaat die klonk zoals wij wilden,” zegt hij. “Er waren geen beperkingen wat betreft wat mogelijk was.”

Het complete plaatje

Mint Mile is de band rondom Tim Midyett, die 18 jaar lang speelde in de Amerikaanse indie-rockband Silkworm en diens opvolger Bottomless Pitt (na de dood van drummer Michael Dahlquist). Tien jaar geleden stopte ook die band, en begon Midyett met Jeff Panall (van Jason Molina’s band Songs: Ohia), Justin Brown (Palliard), Matthew Barnhart (Tre Orsi) en een cast van medereizigers Mint Mile. Na een drietal EP’s, verscheen op 20 maart 2020 – toen vrijwel de hele wereld in lockdown ging – het goed ontvangen dubbelalbum Ambertron. Weg momentum. Gelukkig ligt er vier jaar later met Rough Rider weer een geweldig album, dat zeker voor de fans van Neil Young & Crazy Horse en Wilco een aanrader valt te noemen. Prijsnummer is zonder meer het ruim zeven minuten durende Brigadier. Maar laten we ook de ontroerende afsluiter I Hope It’s Different, gezongen door Nina Nastasia, niet over het hoofd zien. En oja, John Darnielle van het onvolprezen The Mountain Goats is ook fan: “Muzikaal, sonisch, qua toon, is Mint Mile het complete plaatje – zo’n onderscheidende band zal je nergens anders vinden.” Waarvan akte.

YouTube player

Misschien niet opzetten tijdens een etentje

Disorientations brengt postpunk uit Antwerpen, schatplichtig aan de donkere 80s (Echo & the Bunnymen, Killing Joke, The Cure) tot de vroege jaren 90 shoegaze (en niet alleen vanwege dat zalig basgeluid). In 2022 verscheen hun zeer goed ontvangen debuut: Memory Lanes. Opvolger Lost Today noemt de band terecht “a collection of introspective haunting songs”. Disorientations mijmert in tien liedjes over de krachten van aantrekking en afstoting die ontstaan bij het liefhebben van de mensen om ons heen, en de rauwe leegte die opdoemt wanneer iets broze ons ontglipt. Alleen al een blik op songtitels als Loner, Not Here, Cynical, Boredom, Escape en natuurlijk de titeltrack Lost Today bevestigt die doom and gloom. Misschien niet meteen opzetten tijdens een etentje. Een wereldplaat is het wel.

YouTube player

Balancerend tussen melancholie en neerslagtigheid

The Reds, Pinks and Purple is een interessante gitaarband rondom Amerikaan Glenn Donaldson, met bands als The Go-Betweens, The Smiths, Magnetic Fields en Felts als hoorbare invloeden. Er valt veel te ontdekken als nieuwe plaat Unwhishing Well je eerste kennismaking met de band is: het is alweer de zesde in vijf jaar. En het is een uitstekende worp met tien prachtige nummers die balanceren tussen melancholie en neerslachtigheid. Of zoals de band zelf hun oeuvre omschrijft: “Allemaal gewijd aan het nieuw leven inblazen van de cerebrale, experimentele pop die de sombere tieners, college-radio-dj’s en platenwinkelbedienden van de jaren 80 en 90 bezielde.” Op Unwishing Well spreekt Donaldson over de manier waarop merkambassadeurs van de popindustrie worden gebruikt en uitgebuit, zoals te horen is in Your Worst Song is Your Greatest Hit. Daarnaast wordt ook commercieel exhibitionisme benoemd (in Public Art), en wordt obsessief fanatisme aangekaart in Learning To Love a Band. Het mooiste liedje is opener What’s Going On With Ordinairy People, waarin Donaldson zijn bezorgdheid uit over in zijn ogen hedendaagse negatieve trends.

YouTube player

Madchester punk

Punk uit Manchester met Aerial Salad en hun tweede plaat R.O.I. Dit is de band die in 2016 door drie tieners gevormd werd met als enige bedoeling om op het legendarische punkfestival FEST in Gainesville te spelen, wat ook lukte. Echt lekker ging het nog niet, het was naar verluid “an unmitigated disaster”, maar dan heb je dus wel ballen. Vier jaar repeteren later was daar een niet verkeerd debuutalbum en leken er dingen te gaan gebeuren voor ze, maar ja, covid. Nog weer vier jaar verder is er nu dus met R.O.I een zeer sterke opvolger. En kunnen ze eindelijk goed toeren (24 mei in Den Haag!). Aerial Salad omschrijft haar sound zelf als Madchester Punk, een knipoog naar helden als Happy Mondays, XTC en Carter USM. Maar ook hedendaags bands als Shame en High Vis hoor je terug in de rauwe, energieke songs. Onze favoriet is They All Lied To Me, dat ingeleid wordt met een heerlijke baspartij die sterk doet denken aan een andere bekende postpunkband uit Manchester. Tied to Pieces of Paper is de recente single.

YouTube player

Pagina 1 van 3

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén